کد مطلب:39820
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:20
آيه 154 از سوره بقره و آيه 169 از سوره آل عمران تقريبا معنايي واحد دارند . در هـر دو آيـه آمده است كه كساني را كه در راه خدا كشته شده مرده نپنداريد بلكه زنده اند و در نزد پروردگارشان روزي مي خورند . اما شان نزول اين آيات در موردشهداء جنگ بدر است پس اين حكم هم مخصوص آنهاست .
كساني كه معتقدند انسان پس از مرگ نابود مي شود چگونه در مورد شهداي بدر مي تواندبه حيات قائل شوند . يا بايد بگويند كه اين كار معجزه است و خداوند به شهداي بدر چنين كرامتي داده است در حاليكه به هيچ يك از انبياي خود چنين كرامتي نبخشيده است . زيـرا بـه آنـهـا اين مزيت را داده است كه بعد از انعدام باز وجودآنها باقي باشد بنابراين بايد گفت اساسا چنين كاري معجزه نيست بلكه ايجاد امري است كه ضرورتا محال است و اعجاز در محال راه ندارد و اگر عقلا ايجاد محال ضروري ممكن باشد ديگر هيچ حكم ثابت و ضروري براي عقل باقي نمي ماند . يـا بايد بگويندكه حواس ظاهر در مورد شهداي بدر دچار خطا شده است و شهداي بدر زنده اند اما حـواس مـا آنها را درك نمي كند و مشاهده و درك حسي قتل آنها و جدا شدن اعضاي بدنهاي آنها , مشاهده و دركي خطا بوده است . حال سئوال اين است كه آيا بدون هيچ مزيت و رجحاني چنين خطايي در مورد آنها روي داده است يا نه ؟ اگر جهتي در كار نباشدپس همواره حس مي تواند دچار خطا شود و نبايد به آن اعتماد كرد و اگـر اراده الـهـي سـبب شده كه حس در مورد شهداي بدر دچار خطا شود باز اين سئوال تكرار مي شود كه چرا اراده الهي به اين شهدا تعلق گرفت . پس اشكال بر جاي خود باقي ماند ومستلزم سفسطه مي شود .
تفسير الميزان ج 1 ص 348
طباطبائي - سيد محمد حسين
مطالب این بخش جمع آوری شده از مراکز و مؤسسات مختلف پاسخگویی می باشد و بعضا ممکن است با دیدگاه و نظرات این مؤسسه (تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)) یکسان نباشد.
و طبیعتا مسئولیت پاسخ هایی ارائه شده با مراکز پاسخ دهنده می باشد.